سعید دی مکانیسم

این گل سرخ اندیشه منم
بزار تورو به چشمای خیس ماه ببرم
نه نوشتن با قلم برام ارزوم بود
ته دنیام یه خونه یه خوابه خوب بود
از لاله زار بگیر تا غمه روزاش
ار رفتن عمر‌مثل اب جوباش
وقتی لبخند میشه برات شعار فیک
توام تبدیل میشی به یک نماد فکر
تاب هرزه ی فکرا میکوبه تو سرت
سراب خندس مسیر تاریک بکر
تضاد من تازه بعده مردنه منه
که تشریح بشم بین مورچه و کنه
من صبر‌کردم تا گل دربیاد
یه جونه پیرم با یه ابعاد ایمان
شاید مشکل از مغز بیماره منه
باید رگ باشی تا خون در بیاد