محسن ملک محمد برکه

از چنگ انداختن بر ان امواج گیسویش
تا سنگ انداختن در این برکه ی خشکیده
از اسمانی پاک در ابی چشمانش
تا دودزا بودن در این ریه ی پوسیده
راه زیادی نیست ؛ راه زیادی نیست
از کافه ی رو باز و چای و حرف بی پایان
تا این سکوت مرگبار در گوشه ی ایوان
از آتش امید بودن در وصال عشق
تا شعله ی کبریت سیگار گرفتاران
راه زیادی نیست ؛ راه زیادی نیست
راه زیادی نیست تا جانم رسد بر لب
از ان شبی ک‌رفت من اواره اغلب
اواره ام در پهنه ی بی رحم تنهایی
اواره ام در نقطه‌ ی ابهام این مطلب