محمد ایزدی قفس

پریشونم و حال روزای من
پر از حس تنهایی و حسرته
همه چی رو بردی تو با رفتنت
که اینجوری دنیای من خلوته
توو رویا کنارت قدم می‌زنم
تا شاید شبای غمم بگذره
نمیدونی تو خلوتم فکر تو
خیال منو تا کجا می‌بره

تو‌ نیستی ببینی قفس شد برام
همون خونه ای که یه روز ساختیم
چی اومد سر عشق شیرینمون
که اینجوری ما جفتمون باختیم

برامون تو این جاده ی لعنتی
کسی راه برگشتو هیچ جا نذاشت
چه تقدیر سختی چه حال بدی
که مارو تو این پیچ تنها گذاشت

نشستم میون یه مشت خاطره
دارم عکس تنهاییمو می کِشم
برام سخته باور کنم،ساده نیست
دارم طعم زندونُ من میچشم

تو‌ نیستی ببینی قفس شد برام
همون خونه ای که یه روز ساختیم
چی اومد سر عشق شیرینمون
که اینجوری ما جفتمون باختیم