محمدرضا صابری باغچه

باغچه
مادری که واسه دیدن گلش میره به
باغچه
جای گل یه قاب عکس داره فقط به روی طاقچه
ساعتا رو میشماره بی هدف هر روز و هر
شب
نمی دونم چه شبایی جای عشقش کرده اون تب
نمی خوابه که یه شب بی خبر از راه برسه اون
که  اگه  یه  بار  بیاد  باز بمونه ، چشای
گریون
لحظه های انتظارو می شماره  هر شب و روز
لحظه ها مثل همند، دیروز و امروز  و پریروز
توی چشمای غزل خون، می خونه ،یه مثنوی
شب  عاشق  چه  درازه  مثه شعر      مولوی
ترانه محمدرضا صابری
در سوگ برادرم فرامرز
و خواهر زاده ام مسعود