عرفان گرگانی قفس

نشسته ام به بام تو پراندم نمیتوان
چنانچه پر زنم دگر نشاندنم نمیتوان
هوا هوای دیدنت دلم گرفته از خودم
اسیر این قفس شدم رهاندنم نمیتوان
دوباره سیل غم زده تمام تار پود من
ببین چگونه خسته ام که ماندنم نمیتوان
نگاه بی قرار من خزیده ساحل غروب
چکیده خنده ها زلب خوراندنم نمیتوان
بیا که این سفر مرا چنان شکسته درخودم
به مقصدی بدون تو رساندنم نمیتوان
اگر مرا رها کنی درون خود فنا شوم
بدون تو به آشیان کشاندنم نمیتوان