سپنتا مجتهدزاده ناز کم کن

قصه ما را شنیدنی باید شبانه در گوشت
صد قدح باید که مِی بیفزاید به کامِ می نوشت
ناز کم کن، گله بس، تا که شب از مستی چشمت نرود
صبحِ بی حوصله ات دَم نزند، حال پریشان نشود
حشمتِ غمزدگان سایه خاموشی بود
شوکتِ شب زده از برکتِ مدهوشی بود
ما که صد مرتبه از عشق فراری بودیم
عاقبت بند شدیم، این چه فراموشی بود؟
ناز کم کن، گله بس، تا که شب از مستی چشمت نرود
صبح بی حوصله ات دَم نزند، حال پریشان نشود