نوید نوروزى خزان زده

ببین تباه می شود
به دستِ غم، جوانی ام
که جز غمت نیامده
کسی به میهمانی ام
به وقتِ مردن، عشقِ تو
نمی رود ز خاطرم
که جز خیالت هیچکس
نکرده میزبانی ام
چه می کند هوای تو
به باغِ مانده در خزان
که چون بهار می رسد
به دادِ ناتوانی ام
بخند تا که بغض من
به لطف خنده وا شود
که خنده ی تو مرهمی ست
به زخم زندگانی ام
تو رفته ای و بعدِ تو
میانِ گریه گم شدم
مگر بگیرد عشقِ تو
از ابرها نشانی ام
من آن نهالِ عاشقم
در آرزوی تو ولی
به جای خود نشانده ای
تبر به باغبانی ام