کمیل نصری ابری نکن

ابری نکن این چشم به راهت نگران را
این باغچه ی خشک پذیرفته خزان را
این قلب پر از حسرت از یار جدا را
برگرد قسم میدهم اینبار خدارا...
آمدی دار و ندارم باشی
آمدی راه فرارم باشی
من که دلبسته آن زندانم
به همان غمکده برگردانم...
عشق عاشق کش من می دانی
خوش ترین خاطره ام می مانی
تو که هم دردی و هم تسکینم
رنج خود خواسته ی شیرینم...
دهانم بسته چشمم باز مانده
نمی گویم چه می بینم نپرسید
سرم ابر و تنم باران یک ریز
دگر از حال غمگینم نپرسید...
دلم طوفان کنار مردم آرام
صبورم کرده دلتنگی و دوری
نگفتم با کسی از درد و داغم
نمی گویم ولی تا کی صبوری